Oprichting en eerste jaren op Stayen (1924-1929)

Op 23 februari 1924 smelten F.C. Gold-Star en F.C. Union samen tot Sint-Truidense Voetbal Vereniging. STVV begint hun eerste seizoen in tweede provinciale. Daarin promoveren ze meteen naar de hoogste provinciale reeks.

Vanaf het seizoen 1926-1927 speelt STVV zijn thuiswedstrijden te "Staden" (Stayen) aan de Tiensesteenweg. De plek die ze bijna 100 jaar later nog steeds thuis mogen noemen. Er volgt snel een promotie naar bevordering, maar even snel degradeert STVV uit die reeks.

Promotie en sterke seizoenen (1929-1933)

Het daaropvolgende seizoen 1929-1930 in eerste provinciale is een absoluut topseizoen. STVV waant zich ongeslagen een weg naar promotie.

De drie daaropvolgende seizoenen kan de ploeg zich steeds handhaven. Onder leiding van trainer Philemon Vanmarsenille - die meer dan tien jaar trainer blijft - viert STVV hun tiende jubileum als een stabiele middenmotor.

Terugval en nek-aan-nekrace (1934-1937)

Op de jubilieumviering wordt er zelfs al gedroomd van promotie komend seizoen. Dat blijkt achteraf ijdele hoop te zijn. Erger zelfs: na een snertseizoen zakken de Truienaren naar eerste provinciale.

Twee seizoenen later verwikkelt STVV zich in een nek-aan-nekrace om promotie met Zwartberg. Alles lijkt beslist te worden met een rechtstreeks duel aan de Tiensesteenweg. Deze wedstrijd brengt ongeziene taferelen met zich mee: supporters klimmen op de omheining omdat alle staanplaatsen volzet zijn. Naar verluid zijn er meer dan 4000 toeschouwers aanwezig. STVV wint en met een doelsaldo van 138-39 kan men spreken van een verdiende kampioen.

Doorbraak van Kogelke Appeltants (1938-1939)

De twee daaropvolgende seizoenen in bevordering verlopen stabiel. Mede dankzij de 16-jarige Leopold “Kogelke” Appeltants. De kwieke aanvaller scoort in het seizoen 1938-1939 maar liefst 47 doelpunten. Ook wordt de eerste uitgaande toptransfer gerealiseerd. Albert Haesen wordt gekocht door het grote Beerschot voor 35 000 Belgische franken (868 euro).

Oorlogsjaren (1940-1945)

Tussen 1940 en 1945 krijgt het Belgische voetbal – net zoals de hele maatschappij – te maken met oorlogsperikelen. In deze periode worden er slechts twee volwaardige seizoenen gespeeld. Daar doet STVV het wel uitstekend want het eindigt achtereenvolgend vierde en tweede.

De overige seizoenen in deze woelige periode worden opgevuld met veredelde provinciale noodkampioenschappen. Soms geldt er door de oorlogsdreiging een verbod op competitievoetbal. Dat blijkt achteraf een goed besluit, want tijdens zo een verbod in augustus 1944 wordt Stayen gebombardeerd. Gelukkig vallen er geen slachtoffers.

Heropbouw na WOII (1945-1946)

In het seizoen 1945-1946 valt het Belgisch voetbal opnieuw in zijn plooi. De naweeën van het bombardement zijn nog voelbaar op vlak van accommodatie. Zo moesten spelers zich omkleden bij naburige huizen en was het veld enkel afgespannen met een koord.

Ondanks die omstandigheden eindigt STVV tweede. Kogelke Appeltants laat 70 treffers optekenen. Door het feit dat STVV veruit de meest productieve ploeg in de reeks is - 164 goals op een seizoen - heerst het gevoel dat de club klaar is voor een niveau hoger. Maar daarvoor moet het regelmatiger presteren.

Het seizoen daarop wordt STVV… opnieuw tweede. Er wordt slechts vier keer verloren maar toch volstaat dit niet voor die felbegeerde eerste plek.

Promotie naar Eerste klasse (1947-1948)

Het bestuur werkt hard gewerkt om de club hogerop te brengen. Vijf versterkingen vervoegen het team en een bod van topclub Beerschot op sterspeler Appeltants wordt afgewezen. STVV speelt een ijzersterk seizoen en staat het hele seizoen aan de kop van het klassement.

Op 23 mei 1948 kan de promotie mits winst veilig worden gesteld. De wedstrijd tegen Wezel Sport eindigt in een 10-0 triomf. Er volgt een huldiging aan het stadhuis mét geel-blauw vuurwerk.

Eerste stappen op hoger niveau (1948-1951)

Het eerste seizoen in Eerste klasse (zo werd de tweede afdeling genoemd) verloopt al bij al zorgeloos. STVV blijft makkelijk in de reeks. Er valt zelfs meer goed nieuws te rapen: Leopold Appeltants wordt opgeroepen voor de Rode Duivels. Zijn interlandcarrière blijft weliswaar beperkt tot één A-interland. het daaropvolgende seizoen vertoeven de Truienaren lang in de onderste regionen van het klassement. Op de laatste speeldagen wordt het behoud ternauwernood veilig gesteld.

De twee seizoenen daarna groeit STVV uit tot een stabiele middenmotor. Leuk feitje: vanaf 26 april 1951 mogen de Kanaries het predicaat “Koninklijke” voor de clubnaam zetten.

Hervorming competitie (1952-1953)

Vanaf het seizoen 1952-1953 wordt de competitie indeling grondig veranderd. De tweede afdeling bestaat nu uit één competitie van 16 ploegen i.p.v. een A en B groep van ieder 16 ploegen. Dat betekent dat alleen de 8 hoogst gerangschikte teams van beide reeksen kunnen deelnemen in “de Excellentie”.

Gelukkig eindigt STVV nipt 8ste het voorgaand seizoen. Vanaf dat moment horen de Kanaries bij “de grote jongens”. In de toekomst gaan ze nooit meer lager dan het tweede niveau spelen.

Wisselvallige seizoenen en bekerstunt (1953-1956)

De 4 seizoenen daarna zijn zeer wisselvallig. Met een zesde en derde plek komt het eerst nog dicht bij promotie naar de Ereklasse (het hoogste niveau). De seizoenen daarna is het degradatiespook vaak in de buurt. Er wordt wel een bekersuccesje geboekt: in 1955-1956 schopt STVV het tot de kwartfinale. Het klopte eersteklassers Berchem Sport en Lierse maar word finaal uitgeschakeld door Antwerp, op dat moment de beste ploeg van het land.

Promotie naar de Ereklasse (1956-1957)

STVV start het seizoen 1956-1957 zwak. Maar na die matige start schiet de motor van de Kanaries plots in gang. Het klimt gestaag naar de tweede plaats in het klassement, die recht heeft op promotie. Op de laatste speeldag verzekert het team onder leiding van trainer Frans de Rijcke en topschutter Antoine Leenders zich van promotie op het veld van kampioen Thor Waterschei. Het is nog maar de derde Limburgse ploeg die in de Ereklasse mag spelen na F.C. Beringen en Thor Waterschei.

Eerste jaren in Ereklasse (1957-1959)

Om een goed figuur te slaan in de Ereklasse, dient Stayen flink vernieuwd te worden: er wordt een nieuwe hoofdingang gemaakt, er komt een nieuwe toog van wel 30 meter lang en de capaciteit wordt opgetrokken naar 16 000 toeschouwers. Het eerste seizoen op het hoogste niveau verloopt al bij al goed met een twaalfde plaats als eindklassering. Het is dit seizoen wel duidelijk dat er een scoringsprobleem is na het vertrek van Kogelke Appeltants.

Daarmee is voor de start van het nieuwe seizoen meteen duidelijk wat de opdracht is: een nieuwe aanvalsleider vinden. Het selectiecomité komt uit bij Raoul Lolinga. Een Congolese aanvaller en de eerste buitenlandse speler in de geschiedenis van STVV. Groot nieuws in Sint-Truiden, getuige de 2500 nieuwsgierige supporters bij zijn eerste training op Truidense grond.

Ondanks deze versterking is het een moeizaam seizoen. STVV kan zich slechts op de derde laatste speeldag verzekeren van het behoud. De Truidense fans weten weliswaar niet wat voor een mooie periode hun komend decennium te wachten staat...