Gouden Schoen met geelbauwe veters

De STVV-supporters verkozen Odilon ‘Lon’ Polleunis tot de beste speler van de jaren ’60. En dat mag geen verrassing heten ... want waarschijnlijk was Lon de grootste Kanarie ooit.

Voetbal zit in het bloed bij de familie Polleunis. Vader Antoine speelde 19 seizoenen bij de Kanaries en oom Theodore toonde voor de Tweede Wereldoorlog zijn talent in een geelblauw shirt. Maar het was vooral Odilon die geschiedenis schreef. Zelden heeft een speler zo zijn stempel gedrukt op een clubteam. Van bij zijn debuut in 1962 tot aan zijn transfer naar het ambitieuze RWDM in 1973: STVV was Polleunis en Polleunis was STVV.

Lon leerde voetballen op het Trudoplein van Nieuw Sint-Truiden. Met twee jassen als doelpalen, van vlak na de schooltijd tot de duisternis viel. In de jeugdreeksen was Lon steevast de dominante figuur. Tijdens een juniorestornooi - de wisselbeker Paul Massa – blonk hij zo uit dat trainer Goethals hem een kans gaf in de eerste ploeg. Als 19-jarige rechtsbuiten scoorde Lon prompt bij zijn debuut tegen AA Gent. Veertien dagen later speelde hij een hoofdrol in de zege tegen het grote Anderlecht.

In de daaropvolgende elf seizoenen ontpopte Lon zich tot spilfiguur en onmisbare sterspeler. Zo was hij de draaischijf van de ploeg die - onder leiding van tovenaar Raymond Goethals - vice-kampioen werd in 1965-1966. De bekroning van zijn klasse volgde in 1968.

Eerst sleepte Lon – als eerste Limburger en enige STVV-speler uit de geschiedenis - de Gouden Schoen in de wacht. Meer zelfs, Polleunis won de belangrijkste individuele prijs in het Belgisch voetbal met een recordvoorsprong.

Daarnaast werd Lon in 1968 voor het eerst opgeroepen voor de Rode Duivels. En ook in het shirt van de nationale ploeg toonde de Truiense trots zijn onversneden klasse. In zijn eerste vijf wedstrijden vond hij maar liefst zeven keer de weg naar het net voor België, met een hattrick tegen Finland als uitschieter. In totaal scoorde hij 10 doelpunten in 22 caps. Daarbij zat onder andere een deelname aan het wereldkampioenschap in Mexico in 1970, waar hij inviel tegen El Salvador en aan de aftrap verscheen tegen het gastland.

1968 was dus een wonderjaar … dat echter met een collectieve paniekaanval was begonnen. Voor de thuismatch tegen Anderlecht, in januari 1968, stond de stad in rep en roer: Lon was ontvoerd! Gelukkig bleek het om een uit de hand gelopen protestactie te gaan, waarmee studenten de toestemming wilden afdwingen om tijdens de topmatch een collecte voor gehandicapten te organiseren. Lon verscheen dus gewoon aan de aftrap. De zucht van verlichting was hoorbaar tot op de Grote Markt.

Tussen alle bekroningen en internationale optredens door schitterde de ster van Lon bij STVV. Zo maakte Polleunis deel uit van de ploeg die in mei 1971 de bekerfinale speelde (en in de verlengingen verloor van Beerschot). Lon scoorde in totaal 87 goals in 283 wedstrijden voor de Kanaries. Daarmee is hij - samen met Roger Maes - clubtopscorer in eerste klasse. In oktober 1969 stond hij zelfs een tijdje tussen de palen, nadat doelman Bosmans het op bezoek bij AS Oostende aan de stok kreeg met het thuispubliek en op een draagberrie afgevoerd werd. Later zou Polleunis ook nog eventjes actief zijn als trainer, na het ontslag van Walter Meeuws in 1991.

Welke rol hij ook bekleedde, Polleunis toonde altijd zijn talent, atletische kracht en staalharde karakter. Met zijn directe en doeltreffende speelwijze, geniale deviaties en bruisende temperament veroverde deze Truiense topper de harten van elke supporter.

• Een assist op weg naar het verhaal van onze Oostenrijkse bomber