Maak kennis met Kris Taverniers, DAO bij STVV

“Ik ben gehandicapt sinds mijn geboorte”, vertelt Kris zonder één greintje schroom. “Nu ja, ik heb er altijd mee kunnen leven. In de laatste kleuterklas in Drieslinter, in het lager onderwijs, in het Sint-Tarcisiuscollege in Zoutleeuw, maar ook tijdens mijn studies als sociaal assistent. Het is alleen jammer dat ik mijn beroep nooit heb kunnen uitoefenen. Vroeger mocht dat wettelijk gezien niet, nu gelukkig wel.”

Kris, een enige zoon, wilde op een zeker moment zijn ouder wordende mama en papa niet tot last zijn en koos daarom op zijn 33ste voor begeleid zelfstandig wonen in ADO Icarus in Gingelom. Meer dan 11 jaar later verhuisde hij naar een serviceflat in het Velmse Triamant. Daar verblijft hij nog altijd: “Sinds het faillissement moet ik daar zelf mijn boontjes doppen, vermits de interne diensten zijn weggevallen”, vertelt hij. “Gelukkig kan ik terugvallen op het zorgbudget van de Vlaamse overheid. Anders was mijn favoriete hobby zelfs gesneuveld.”

Naar die favoriete hobby moeten we niet met een vergrootglas zoeken. Het is zonneklaar: STVV, STVV en nog eens STVV. “Mijn peter nam me in 2002 voor het eerst mee naar een match tegen Club Brugge”, lacht hij. “We hebben die toen ingemaakt met 5-3 (nvdr. Met twee goals van Désiré Mbonabucya en eentje van Danny Boffin, Marcos Pereira en Claude Kalisa). Ik was meteen verknocht aan STVV. Eerst ging ik alleen naar de topmatchen kijken, maar na een tijdje kreeg ik van mijn papa een abonnement.”

En dus was Kris op den duur elke thuis- én uitmatch van de partij. “Dankzij mijn budget kan ik me met de taxi overal naartoe laten brengen”, zegt hij. “Die taxichauffeur fungeert ook als mijn begeleider in de stadions. Hij gaat soms uit zijn dak als STVV een kans mist (lacht), maar ik ben rustiger. Voor mij is dat dé manier om tussen mijn vier muren uit te geraken. STVV dient om mijn hoofd leeg te maken. Niet alleen STVV hoor, ik ben gepassioneerd door alles van het voetbal. Ik volg op televisie zoveel mogelijk binnen- én buitenlandse competities. Vooral de Premier League vind ik geweldig. Als ik zag wat Nottingham Forest daar vorig seizoen allemaal presteerde, dat is toch fantastisch! De Bundesliga en La Liga mogen er ook zijn, maar de Nederlandse Eredivisie vind ik een stuk minder. Geef mij dan maar de Belgische competitie.”

Nu ja, de Belgische competitie. In feite bedoelt Kris: “geef mij maar STVV”. De club die hij al jarenlang op de voet volgt en waaraan hij zijn hart verpand heeft. “Mijn allermooiste herinnering is de dag dat we in 2015 promoveerden”, lacht hij zielsgelukkig. “William Dutoit spoot me toen vol met schuim. Ik stonk uren in de wind en was zo kletsnat dat ik naar huis moest. Ik heb nog altijd een goed contact met hem, met Sascha Kotysch ook trouwens. En met de nog levende legendes zoals Peter Voets en Erwin Coenen bijvoorbeeld. Met doelman Daniel Schmidt schoot ik ook goed op. Ik heb ooit een paar handschoenen van hem gekregen. Van Dusan Belic ook, maar daar bewaar ik niet zo’n goede herinneringen aan. Die verloren bekerfinale tegen La Louvière, dat is de grootste ontgoocheling van mijn leven. We hebben dat toen tactisch totaal fout aangepakt door veel te furieus te starten. En daarna zakten we als een pudding in elkaar. Bovendien heb ik ook horen vertellen dat er geld is blijven plakken aan die handschoenen van Belic. Maar daar wil ik geen uitspraak over doen.”

Door al die sterke verhalen zouden we bijna vergeten waarom we bij Kris gingen aankloppen. Hij is immers Disability Access Officer (DAO) van STVV.

“Ik ben in de club het aanspreekpunt voor elke supporter met een beperking”, zo maakt hij duidelijk. “Ik volg daarvoor, samen met de DAO’s van andere clubs, de nodige vormingen bij de Voetbalbond. Het is de bedoeling dat we tegen eind volgend seizoen alles te weten komen over de toegankelijkheid in en rond de stadions. De Pro League wil meer supporters met een beperking naar de stadions krijgen, zodat ook zij kunnen genieten van de sfeer er omheen. STVV staat daar zeer positief tegenover.”

“Bij ons gaat het om een twintigtal mensen. Wij nemen plaats onderaan Tribune West. Als het regent, dreigen we echter kletsnat te worden. Het is fijn dat we in dat geval mogen verhuizen naar de RVue. Maar achter glas is het toch niet dezelfde beleving als met onze neus op het veld hoor. Dus zoeken we nu met de club naar een betere, structurele oplossing.”

“Er is trouwens nog werk aan de winkel. Zo zouden volgens de UEFA bijvoorbeeld minder mobiele supporters van de tegenpartij niet in hetzelfde vak mogen zitten als wij. Dat moeten we op Stayen in orde brengen eens Tribune Zuid verbouwd is. Op de website moet ook duidelijker worden hoe rolstoelgebruikers aan een ticket geraken. Dat zijn allemaal nog werkpunten. Ik heb trouwens aan de schepen van Mobiliteit van Sint-Truiden nog een brief geschreven met de oproep om meer mensen met een beperking in het stadion te krijgen. Voetbal is voor die mensen, net als voor mij, een enorme ontspanning. Voetbal is gewoon mijn leven, punt aan de lijn. En voor zoveel andere mensen waarschijnlijk ook.”