Revalideren in kamernummer 373

“’s Morgens vroeg kreeg ik telefoon van mijn zus. ‘Er scheelt iets met papa’, zei ze. De eerste minuten besefte ik nog niet wat er aan de hand was. ‘Och papa, doe niet kleinzerig’, dacht ik eerst (meewarige glimlach). Maar al gauw werd de ernst van de situatie duidelijk. Ik haastte me van kantoor naar ons ouderlijke huis in Wellen.”

Ter plaatse zag Gijs een zee van hulpverleners. “Papa was met heel felle hoofdpijn op bed gaan liggen. Daarop stroomden de ambulance, de MUG en de brandweer toe. Ze deden hem in slaap en droegen hem met een ladderwagen van de eerste verdieping naar beneden. Zo zag ik hem als het ware in de lucht hangen.”

Twee bange weken

Eens aangekomen in het Jessa-ziekenhuis bleek de situatie levensbedreigend. “De dokters gingen onmiddellijk tot een operatie over. ‘Pak hem nog eens goed vast. Het kan de laatste keer zijn’, zo klonk het. Op de avond waarop we normaal samen zouden genieten op de vrijwilligersbarbecue van STVV, werd er een gaatje in papa’s hoofd geboord om de druk weg te nemen van zijn hersenen.”

Enkele slapeloze nachten volgden. “Na een hersenbloeding zijn de eerste dagen cruciaal. Ik lag in bed met mijn telefoon op mijn nachtkastje, in de hoop dat hij niet zou afgaan. Zo’n telefoontje met slecht nieuws kwam er gelukkig niet. Maar pas na twee bange weken was het mogelijk om een duidelijke diagnose te maken: het bleek om een aneurisme te gaan (nvdr. een uitstulping in de hersenen die was opengebarsten). Er volgde dadelijk een risicovolle operatie in Genk.”

Tussen hoop en vrees, op kamernummer 373

Die operatie liep goed af en bracht hoop. Zeker toen David terug in Hasselt aankwam. “Papa kwam in kamer 373 te liggen, het stamnummer van STVV”, glimlacht Gijs. “De bedoeling was dat hij – na een maand coma - voor de eerste keer wakker zou gemaakt worden. Hij keek rond, begon te bewegen, praatte zelfs een beetje. Maar dan kwam de terugslag. Een derde operatie, waarbij een interne ‘drain’ ingebracht werd om het hersenvocht af te voeren, liep faliekant af. Een bloedklonter verstopte de drain. Op zo’n moment schieten alle scenario’s door jouw gedachten. Wordt papa terug de oude? Of moet hij leven als een kamerplant?.”

“Humor is een goed teken”

Gelukkig zet David sinds eind juni terug zoetjesaan stappen vooruit. “Sinds de operatie van 24 juni kan hij periodes rechtop zitten in een stoel en zelfs al wat fietsbewegingen maken. Daarnaast doet hij oefeningen om opnieuw te leren slikken en praten. In een rietje blazen, een balletje klemmen, dat soort dingen. Ook papa’s denken wordt terug helder. Hij herinnert zich bijvoorbeeld dat ik hem vertelde dat Wouter nu onze trainer is. En toen ik hem vroeg waar hij woonde, antwoordde hij eerst droogweg ‘thuis’ … om er daarna met een twinkeling in de ogen ‘in de Broekstraat’ aan toe te voegen. Dat hij humor begrijpt is een goed teken.”

Steun van de STVV-familie

De jongste evolutie brengt voorzichtige hoop voor de toekomst. “Binnenkort verhuist papa naar het revalidatiecentrum in Herk. Daar ligt een langdurige revalidatie in het verschiet. De uitkomst is onzeker, maar volgens de dokters is er heel veel potentieel. Het is zoals STVV afgelopen seizoen: de ene dag gaat het beter dan de andere, maar uiteindelijk redden we het wel (minzame glimlach). De reacties van de STVV-familie helpen daar zeker in. Heel wat medewerkers, zelfs vroegere Japanse collega’s die hier al een hele tijd niet meer werken, sturen een steunbetuiging. De bestuursleden – die ook vrienden van papa zijn geworden – zijn natuurlijk betrokken. En zelfs spelers als Rein en Wolke stuurden een berichtje.”

Draad terug oppikken

Ook andere clubs toonden hun medeleven. “Zo’n voorval zet het voetbal in perspectief. Maar dat betekent zeker niet dat we het loslaten. Mama heeft alle wedstrijden van de playdowns op een iPad in het ziekenhuis getoond. En het beertje van STVV lag altijd op het ziekenbed van papa. Tegen AA Gent ga ik ook voor de eerste keer terug naar het stadion. Ik pik de draad terug op, net zoals papa dat aan het doen is.”