Visar Musliu blikt terug op zijn eerste maanden als Kanarie

Visar, omschrijf je geboorteplaats Gostivar eens
Het is een heel klein stadje aan de voet van het Šar-gebergte. Er loopt een prachtige rivier doorheen die helemaal tot in Griekenland stroomt. Niet echt een bijzondere plek, maar voor mij speciaal omdat ik er een groot deel van mijn leven heb doorgebracht.

Hoe zag je jeugd eruit?
Het schoolsysteem in de Balkan is anders dan in West-Europa. Wij hadden afwisselend twee weken school in de ochtend en dan twee weken in de namiddag. Als ik ’s ochtends les had, was de school om 13 uur uit en gingen mijn vrienden en ik vaak met een bootje op pad. We kwamen pas thuis als het bijna donker was! Ik was altijd buiten met mijn vrienden en heb echt genoten van die tijd. Eerlijk: ik mis het nog altijd.

Wat mis je het meest uit Noord-Macedonië?
Mijn vrienden natuurlijk. Al wonen de meesten er ondertussen ook niet meer. Velen zijn naar West-Europa verhuisd voor een beter leven. En uiteraard mis ik mijn familie. Mijn ouders wonen er nog altijd, dus ik zie hen niet vaak.

Hoe is het niveau van de Macedonische competitie?
Je kunt het niet vergelijken met de Belgische competitie. Het niveau is wel aan het stijgen, omdat er nu meer geïnvesteerd wordt dan in mijn tijd. In België heb je als jonge speler alles ter beschikking. In Noord-Macedonië moet je echt afzien en offers brengen om profvoetballer te worden. Dat komt vooral door de economische situatie. Ook je familie moet veel opofferen. Het is echt niet te vergelijken. Hier krijg je veel meer kansen. Als je talent hebt in België, krijg je de juiste begeleiding. In de Balkan is dat helaas niet zo. Vooral vanaf de leeftijd van 15, 16 jaar is het verschil in begeleiding enorm.

Wat herinner je je nog van je eerste interland?
Mijn debuut was in 2017, vlak na het EK U21 in juni. In september werd ik voor het eerst opgeroepen voor het A-elftal. Ik herinner het me nog goed: we speelden tegen Israël en wonnen met 1-0. Een perfect debuut!

Wie zijn de beste spelers waartegen je met het nationale team speelde?
Ik heb tegen veel grote spelers gespeeld: Italië, Engeland, Polen met Lewandowski natuurlijk. Maar persoonlijk vond ik Marco Verratti de beste. Hij speelde echt ongelofelijk goed. Oh ja, ik vergeet bijna Cristiano Ronaldo. Ook gene slechte (lacht)!

Wat zijn je herinneringen aan het voorbije EK?
Ik speelde op het EK met zowel de U21 als het A-elftal van Noord-Macedonië. Beide keren was het de eerste keer in onze geschiedenis. Het EK met het A-team was echt bijzonder. We konden ons hele land trots maken dankzij het voetbal. Jammer genoeg was het tijdens corona, dus waren de stadions niet volledig gevuld. En het toernooi werd gespeeld in verschillende landen, wat ook een andere sfeer gaf. Maar mijn familie vond het nog steeds speciaal en ik was heel trots om daar te staan.

Op welke interland ben je het trotst?
Er zijn twee wedstrijden: de overwinning tegen Duitsland en die tegen Italië. Tegen Duitsland wonnen we met 2-1 in de EK-kwalificatie. En tegen Italië, in de play-offs voor het WK in Qatar, wonnen we met 1-0. We moesten die match zó hard knokken. Hoe we daar verdedigden, was echt waanzinnig. 

Hoe kijk je terug op je eerste buitenlandse avontuur bij het Zwitserse St. Gallen?
Ik was er zes maanden, maar door administratieve problemen liep het niet zoals gehoopt. Toch kan ik niets slechts zeggen over St. Gallen. Ik heb er veel geleerd over wat het betekent om profvoetballer te zijn. Ik probeer altijd de positieve dingen mee te nemen en de negatieve achter me te laten. De Zwitserse competitie had toen al een goed niveau en is sindsdien alleen maar beter geworden.

Je speelde vooral in eigen regio (Macedonië en Kosovo), maar verhuisde dan toch naar Duitsland?
Ik speelde eerst 2,5 heel goede jaren in Hongarije, maar ik was toe aan iets nieuws. Het was altijd mijn droom om in een West-Europese competitie te spelen. Toen de kans kwam om naar Duitsland te gaan, heb ik dat met mijn vrouw besproken. Het was het juiste moment om het te doen. Iedereen die ik sprak over het Duitse voetbal, was enthousiast. De sfeer en cultuur zijn ongeëvenaard. In de 2e Bundesliga zitten er soms meer dan 40.000 fans in het stadion.

In Duitsland speelde je met Fatih Kaya. Heb je nog contact met hem?
Ja, ik speelde zes maanden met hem bij Ingolstadt. Hij was toen vaak geblesseerd, maar ik zag hem elke dag op de club. Ik heb hem ook gesproken voordat ik bij STVV tekende. Hij had alleen maar positieve dingen over de club te vertellen. Natuurlijk heb ik zijn advies meegenomen in mijn beslissing. Hij is een goede vriend van me.

Had je al gehoord van STVV vóór je tekende en waarom wilde je hier graag spelen?
Zeker, er was anderhalf jaar geleden zelfs al contact met de club. Maar toen wilde ik Duitsland nog niet verlaten. Deze winter kwam de kans opnieuw en dit keer voelde het moment goed. Ik kende de Belgische competitie een beetje via vrienden die hier spelen, dus ik wist dat het niveau hoog lag.

Woon je in Sint-Truiden en bevalt het leven je hier?
De eerste dagen verbleef ik in Stayen, maar intussen ben ik verhuisd naar Wilderen. Mijn familie voelt zich hier thuis, dus ik ook. Het is er rustig, wat goed is voor onze pasgeboren baby. Hij is in Duitsland geboren, maar kwam meteen daarna samen met zijn mama naar België. Ze stellen het allebei goed. Mijn oudste zoon is gek op voetbal, speelt zelf ook en komt naar elke wedstrijd kijken. We zijn een gelukkig gezin.

Wat doe je graag naast het voetbal?
Momenteel niets speciaals. Ik ben natuurlijk druk met de baby, dus ik breng veel tijd thuis met mijn gezin door. Op vrije dagen gaan we soms naar Hasselt – een mooie stad – of drinken we iets in het centrum van Sint-Truiden.

Je bent hier nu enkele maanden. Hoe ervaar je de club en de fans?
Ik heb echt genoten van de afgelopen maanden. Zelfs als het minder goed gaat op het veld, blijven de fans ons steunen. Dat waardeer ik enorm, want we hebben hen nodig. Als ploeg zijn we daar heel dankbaar voor. Ik ben blij dat ik voor STVV gekozen heb.

Met welke ploegmaat heb je de beste klik?
Ik breng het meeste tijd door met Simen (Juklerød) en Kahveh (Zahiroleslam), maar eigenlijk heb ik met iedereen een goede band. Ze zijn allemaal heel vriendelijk.

Wat is je eerste indruk van de Belgische competitie als centrale verdediger?
Heel positief, maar zeker niet gemakkelijk. We hebben nog niet tegen de echte topteams gespeeld sinds ik er ben, maar de ploegen in de play-downs halen ook allemaal een hoog niveau. Dat zegt veel over de sterkte van de competitie. Ook binnen onze selectie ligt het niveau hoog. Ik heb respect voor elke tegenstander. Maar pas na een volledig seizoen kan ik echt het niveau van de Belgische competitie beoordelen.