Aanstelling van Raymond Goethals (1959)

Na het seizoen 1958-1959 wordt de onbekende Brusselaar Raymond Goethals aangesteld als nieuwe trainer. Achteraf blijkt de club een witte merel te hebben binnengehaald. Goethals trekt direct de kaart van de fysieke paraatheid: dinsdag turnen, woensdag lichte veldtraining en donderdag zware veldtraining. Een flinke stap omhoog qua professionaliteit dus.

STVV haalt ook flink uit op de transfermarkt. De meest spraakmakende namen zijn de Congolees Lucien N’Dala en Roger Maes. Die laatste zou de clubgeschiedenis mee gaan bepalen. STVV beleeft een rustig seizoen met een twaalfde plek als eindklassering.

Terugkeer van Lolinga en beste eindrangschikking tot dan (1960-1961)

STVV begint de jaargang 1960-1961 met een bang hartje. Er wordt gevreesd dat Raoul Lolinga niet meer wil terugkeren naar de Trudostad. In Congo hoort hij de wildste verhalen over het lot van Congolezen in ons land. Gelukkig stuurt mede-Congolees Lucien N’Dala een brief om hem gerust te stellen. Op 16 augustus staat Lolinga terug op Stayen.

STVV behaalt enkele mooie resultaten tegen topteams en eindigt zevende. De hoogste plaats in de eindrangschikking tot dan toe.

Transfer van Frits Vandenboer (1961-1962)

Dankzij de defensieve organisatie van trainer Goethals staan de Kanaries zeer sterk achterin. Voor het opkrikken van de doelpuntenproductie komt het bestuur uit bij Frits Vandenboer. Een international die van Anderlecht komt. STVV betaalt maar liefst twee miljoen Belgische frank voor de aanvaller.

Lang kan STVV echter niet genieten van hun nieuwe poulain. Op 18 oktober 1961 raakt hij zwaar gewond in een auto-ongeval. Er wacht hem een lange revalidatie. Mede daardoor eindigt STVV op een kleurloze achtste plaats.

Het debuut van Odilon Polleunis (1962-1963)

Voor de start van het seizoen 1962-1963 wordt er geen enkele transfer gedaan. Het seizoen begon slecht wanneer Vandenboer een schedelbreuk oploopt tegen Beerschot. Toch wordt het nog een succesvol seizoen.

Hoogtepunt is het debuut van Odilon Polleunis tegen AA Gent: hij scoort meteen en een nieuwe ster is geboren. Er wordt later onder meer gewonnen tegen Standard, Antwerp en Anderlecht. Een vijfde plek is opnieuw de beste eindklassering tot nog toe..

Stadionuitbreiding maar sportieve teleurstelling (1963-1964)

Er wordt daarna opnieuw geïnvesteerd in de club. Niet in spelers, wel in het stadion. Door de goede prestaties afgelopen seizoen is er meer vraag dan aanbod voor tickets, dus de tribunes worden nogmaals uitgebreid.

Dit seizoen blijven de meeste supporters echter op hun honger zitten. STVV verkeert het hele seizoen in degradatienood. Gelukkig kunnen ze zich nog handhaven. De dertiende plek wordt wel als een teleurstelling gezien.

De buitenspelval van Goethals (1964-1965)

In het seizoen 1964-1965 herpakken de Kanaries zich. Net zoals twee jaar geleden eindigt STVV op de vijfde plek. Toch is dat niet het meest besproken thema.

Trainer Raymond Goethals introduceert zijn befaamde buitenspelval. Tegenstander Diest wordt op Stayen zelfs 30 keer buitenspel gezet in één match. Spelers, scheidsrechters en journalisten weten niet wat ze zien, maar de revolutionaire tactiek werkt wel.

Vice-kampioen van België (1965-1966)

Het seizoen 1965-1966 belooft misschien wel het mooiste in de geschiedenis van STVV. Onder leiding van Lon Polleunis worden de Kanaries vice-kampioen.

Het begon het seizoen met een 23 op 24. De thuiswedstrijd tegen Anderlecht brengt een recordopkomst op: 22 800 supporters schreeuwen STVV naar de overwinning.

Het bestuur ontvangt dit seizoen ook een speciale uitnodiging. De Spaanse nationale ploeg wilt in Zaragoza oefenen tegen de Truienaren. Een ongelooflijke ervaring voor spelers en de supporters die massaal per bus naar Spanje trekken. Volgens de logica van het spel winnen de Spanjaarden met 6-1.

Subtop en de Gouden Schoen voor Polleunis (1967-1969)

Na tien seizoenen eerste klasse is STVV een stevige subtopper. Tussen 1967 en 1969 eindigt de club zesde, vijfde en zevende.

Deze periode staat vooral in het teken van Lon Polleunis. Hij speelt de pannen van het dak en wordt een vaste waarde bij de nationale ploeg. In 1969 wint Lon de Gouden Schoen met een recordvoorsprong. De ultieme bekroning van zijn carrière.