Claude Kalisa, één van de eerste uitvoetballende verdedigers op Stayen

De 46-jarige oud-speler, die als kind opgroeide in het rumoerige Rwanda, was technisch een kraan. Daarmee was hij een uitzondering op de regel. "Vroeger waren verdedigers vooral spelers die de bal in de tribune keilden en hun tegenstanders de voeten onder het lijf uitschopten. Zo was ik zeker niet. Ik probeerde het altijd propertjes op te lossen. Ik was hoegenaamd niet agressief. Ik pakte dan ook bijzonder weinig gele en rode kaarten."

Het seizoen 2002-2003 was top voor Kalisa. De supporters riepen hem uit tot 'speler van het jaar'. "We hadden toen een erg goeie ploeg", vertelt Claude. "Ik vond het natuurlijk wel jammer dat Mitrovic en Vrancken vertrokken. En zeker dat we die finale van de beker van België niet wonnen. Ik begrijp nog altijd niet hoe we die match tegen La Louvière verloren. Dat was niet alleen erg voor ons als spelers, maar ook voor die duizenden supporters die meegereisd waren naar Brussel. Die zondag had het hoogtepunt in mijn carrière kunnen worden. Helaas, helaas, helaas, ..."

In plaats van een hoogtepunt kende de carrière van Claude iets later een dieptepunt. Toen hij op de radar van clubs als Standard en Toulouse stond, liep hij met de nationale ploeg van Rwanda tegen Namibië een dubbele beenbreuk op. Toen hij daarvan hersteld was, moest hij in de match tegen Anderlecht van het veld met een kraakbeenletsel. "Ik heb die blessure niet echt laten genezen", zo jammert hij nu nog altijd als hij eraan terugdenkt. "Ik heb het willen forceren. Dat is me zuur opgebroken. Ik heb het daarna nog een keer geprobeerd, in eerste provinciale bij Nieuwerkerken VV. Maar ook dat lukte niet. Eens geblesseerd, altijd geblesseerd."

"Maar ja, ik ben een zielsgelukkig mens", zo wisselt hij het geweer van schouder. "Ik heb een ongelooflijk lieve vrouw, Rose, die zorgkundige is. En we hebben twee kinderen die het uitstekend doen. Onze dochter Rosine is 27 jaar. Ze is een tijdje keeper geweest bij de handbalploeg van Sint-Truiden, maar ze is gestopt omdat ze nu in het Europa Ziekenhuis Sint-Elisabeth in Brussel werkt. Onze zoon Bridge is 21. Hij heeft een driejarige studie voor apotheker achter de rug aan de universiteit in Brussel. Sport staat bij ons momenteel dus op de tweede plaats. Alhoewel ik het voetbal blijf volgen natuurlijk. Zeker STVV draag ik eeuwig een warm hart toe. Trouwens, nu ik een diploma op zak heb, wil ik graag trainer worden. Je weet maar nooit wie er komt aankloppen", zo eindigt hij hoopvol.