Galavoorstelling in twee delen

Toen de kwieke Danny Boffin in februari 1985 zijn eerste invalbeurt kreeg, had hij al heel wat twijfels moeten overwinnen. Danny voetbalde van zijn tiende bij STVV. Eerst als midvoor en daarna als ‘kanthalf’. In de jeugdreeksen rezen er echter wat twijfels omwille van de gestalte van het beloftevolle jeugdproduct. Als 1ste jaars-Uefa was Danny dan ook nog maar 1 meter 50 groot. Gelukkig groeide hij daarna – letterlijk en figuurlijk - uit tot een snelle, technisch vaardige voetballer van 1 meter 72.

Ondanks zijn gestalte zag trainer Eric Vanlessen de kwaliteiten van Boffin. Daarom gunde hij de youngster een invalbeurt in de thuiswedstrijd tegen Patro Eisden. Danny bedankte met een assist en kreeg op verplaatsing bij Beringen zijn eerste basisplaats. De vinnige Boffin verdween dat seizoen niet meer uit het elftal. Meer zelfs, hij groeide uit tot een sterkhouder op de linkerflank.

Het eerste sportieve hoogtepunt voor Boffin volgde onder leiding van coach Guy Mangelschots. Met heel wat spelers van eigen kweek – naast Boffin bijvoorbeeld ook Jacob, Peetermans en Wilmots – pakte STVV de titel in tweede nationale. Na 13 lange jaren mocht onze club eindelijk terug naar het hoogste niveau.

In zijn drie eerste seizoenen bij STVV speelde Danny 78 wedstrijden, waarin hij 9x scoorde. Uiteindelijk ging Boffin echter niet met de Kanaries aan de slag in eerste klasse. Hij koos voor een transfer naar FC Luik, dat een wipplank vormde naar toenmalige topploegen zoals Anderlecht en het Franse F.C. Metz. Danny groeide ook uit tot een vaste waarde bij de Rode Duivels. Door zijn kleine gestalte en snelheid kreeg hij al snel de bijnaam Speedy. In het Franstalige landsgedeelte werd dat Mobilette, aan deze kant van de taalgrens Brommerke. Welke bijnaam je ook gebruikte, Danny dweilde voor de nationale ploeg de flank af tijdens de WK’s in de Verenigde Staten (1994) en Frankrijk (1998). Later maakte hij ook deel uit van de selectie die naar het WK 2002 in Zuid-Korea en Japan trok.

Hoewel hij op het WK 2002 niet aan speelminuten toekwam, beleefde Boffin begin jaren 2000 zijn tweede jeugd. En daar plukte STVV de vruchten van, want op 35-jarige leeftijd keerde het icoon terug naar zijn vertrouwde Staaien. Onder zijn impuls werkte STVV zich prompt weg uit de degradatiezone. Zijn prestaties tijdens dat eerste half seizoen leverde hem meteen de Trofee voor de Verdienstelijkste Speler op.

Een seizoen later won hij diezelfde trofee, toen STVV zich onder zijn leiderschap op een 8ste plaats parkeerde. Het absolute hoogtepunt volgde echter in het derde seizoen. Onder leiding van coach Jacky Mathijssen - en met ploegmaats als Claude Kalisa en Nicky Hayen in verdediging, Peter Delorge op het middenveld en Désiré Mbonabucya in de aanval - domineerde Danny in een vrije, aanvallende rol de Belgische competitie. STVV was een geoliede machine, die attractief en offensief voetbal op de mat toverde: na 14 wedstrijden stond de teller op 2,92 goals per wedstrijd, een gemiddelde waarmee STVV in Europa enkel Glasgow Rangers moest laten voorgaan.

Draaischijf Danny was zo op dreef dat heel Haspengouw hem op het schild hees als kandidaat-Gouden Schoen. Uiteindelijk eindigde ‘Magic 25’ - zoals zijn nieuwe bijnaam luidde nadat hij bij zijn terugkeer voor dat rugnummer opteerde - derde in dit prestigieuze referendum. Met STVV eindigde Boffin op een onverhoopte vierde plaats en speelde hij de finale van de Beker van België, die helaas met 3-1 verloren werd van La Louvière. Danny speelde bij zijn terugkeer nog 95 competitiewedstrijden in het geel-blauwe shirt en vond 28 keer de weg naar de netten.

• Van 2000 naar 2010: nog een gouden linkervoet