Zo vader, zo zoon

Geboren en getogen Truienaar Nicky Hayen debuteerde in 1999-2000 in de verdediging onder trainer Willy Reynders. In totaal trok hij 243 keer het Kanarieshirt aan. Tien jaar na zijn debuut als speler nam Nicky de trainersrol over van de ontslagen Marc Brys. Momenteel zwaait hij de trainersplak bij Club Nxt in 1B. Mathis (Elite – U13) en Milan (Elite – pendelt tussen U15 en U16) zijn middenvelders én fervente STVV-supporters. Ze luisteren aandachtig als Nicky het heeft over zijn jeugdjaren bij STVV.

Nicky, vergelijk de jeugdwerking van toen eens met die van nu?
Nicky: “Daar moet ik zelfs niet over nadenken: nu is het stukken beter. Als 7-jarigen speelden we meteen 11 tegen 11 op een groot veld. Er waren wedstrijden dat je geen bal raakte. Ik was oorspronkelijk een aanvaller. Pas als 17-jarige werd ik centraal in de verdediging gedropt. Op training was het vooral lopen en zorgen dat je bij de snelsten was. De beste spelers kwamen na een tijdje automatisch bovendrijven.“

“Vandaag de dag speel je in het begin 2 tegen 2. Zodra ze 5 tegen 5 spelen komt iedereen in het stuk voor en zie je al of er voetbal inzit. Mathis en Milan staan nu al veel verder dan ik op die leeftijd. Zij krijgen ook specifieke trainingen op techniek, coördinatie, individuele ontwikkeling, ... Ik durf gerust zeggen dat zij technisch beter zijn dan ik ooit ben geweest (de broers glimlachen). Anderzijds hadden wij meer karakter dan de nieuwe generaties, omdat we zo hard voor ons plekje moesten strijden.”

Wie staat er bij hun wedstrijden langs de lijn? Nicky de papa of Nicky de trainer?

Nicky : “Beiden. Die dubbele rol wordt mij niet altijd in dank afgenomen. Ik wind er geen doekjes om en zeg heel duidelijk wat er beter kan.”

Milan : “Dat komt soms hard aan.”

Nicky: “Ik weet wat ze nodig hebben, maar ze mogen gerust een andere mening hebben. Ik vraag ze dan om hun inzicht te delen. Voetbal is geen exacte wetenschap, hé. Ik probeer oplossingen aan te reiken om ze beter te laten voetballen. Niet dat ik die ambitie heb, maar ik denk dat ik zonder probleem coach zou kunnen zijn van hun ploeg. Ik weet dat ik rechtlijnig en correct ben, en voor hen minstens even streng zou zijn.” Mathis: “Ik zou je wel graag als trainer willen.”

Milan: “Ik liever niet omdat het raar zou aanvoelen.”

En hoe beleeft Nicky de papa de wedstrijden van zijn zonen?
Nicky: “Dan neemt het emotionele over. Laatst tegen Oostende nog had ik vóór de wedstrijd wat ideeën aangereikt. Milan voerde dat perfect uit en scoorde. Hij zocht mij meteen en toen onze blikken kruisten, was dat een fantastisch gevoel. Ik geniet ervan als ik onze jongens bezig zie. Toen ze het U8-tornooi in Genk wonnen, of derde werden op het internationaal hoogstaand tornooi van Wormerveer, of na het gelijkspel tegen FC Barcelona in Schaarbeek … dat zijn stuk voor stuk prachtige familieherinneringen.”

En daar komen de herinneringen aan jouw spelerscarrière dan nog bij ...

Nicky: “Ik heb de kans gekregen om met heel wat STVV-iconen te spelen. Ze allemaal opnoemen is misschien wat veel, maar ik ben er zeker van dat namen als Boffin, Teppers, Voets, Van Houdt, Hajnal en Rudonja nog vele supportersharten in vervoering brengen. Jammer dat we die beker niet naar Stayen konden brengen, maar het waren schitterende jaren. Met Philippe Lenglois en Marcos Pereira heb ik trouwens nog altijd contact.”

Milan: “Wij hebben die periode niet bewust meegemaakt, maar papa heeft er wel over verteld. Zijn verhalen sterken ons in de ambitie om later ook profvoetballer te worden. Het liefst bij STVV natuurlijk.”

Mathis: “Dat wil ik ook. We zijn hevige STVV-supporters. Zowel uit als thuis gaan we supporteren. Voor STVV spelen is dus een droom.”

Milan: “Ik weet wat je nog gaat vragen. Of we ook voor Brugge Nxt supporteren? We gaan kijken om voor papa te supporteren (knipogen de jongens).”

Met zijn ranke gestalte en slangenbewegingen stal middenvelder Nico Curto menig STVV-hart. De Nieuwerkerkenaar begon zijn carrière in zijn eigen gemeente, maar verhuisde als U11 naar de Trudostad. Trainer Martin Lippens (‘92-’93) zag wel wat in de kwieke middenvelder en hevelde hem op 17,5 jaar over naar de A-kern. Nico zag heel wat trainers de revue passeren. In totaal trad hij 77 keer als Kanarie aan. Zoon Lucas Curto is nu 17. Ook hij begon met voetballen in Nieuwerkerken. En ook hij werd al snel door STVV gespot en gehaald. Tot daar de overeenkomsten.

Lucas, van voetballen is er momenteel weinig sprake?

Lucas: ”Klopt. Ik lig momenteel in de lappenmand. Kruisband gescheurd in de voorbereiding op het nieuwe seizoen. Jammer, want ik zat in de vorm van mijn leven. Gelukkig vlot de negen maanden durende revalidatie een beetje. Maar het is hard, want ik mis het voetbal enorm. Ik was al overgeheveld van de U18 naar de Beloften en voelde me er in mijn sas. ”

Nico: ”Na zijn terugkeer bij STVV oogstte hij meteen veel lof en kreeg hij enorm veel vertrouwen van de trainers. Hij werd ook direct tot kapitein gebombardeerd omdat hij zich als leider manifesteerde en met die verantwoordelijkheid kon omgaan. Jammer van die blessure dus.”

Je spreekt over een terugkeer?
Nico: ”Inderdaad, Lucas werd door STVV als 8-jarige in Nieuwerkerken gehaald, maar het jaar erna werd hij al doorgestuurd. Je kan je de ontgoocheling ten huize Curto wel voorstellen. Toen STVV de samenwerking met VKM opzette (n.v.d.r. het begin van STVV Youth Prov/Reg), heeft men mij daar als trainer gevraagd. We speelden in die gewestelijke reeks alles aan flarden. Drie van onze spelertjes – waaronder Lucas - evolueerden nog verder in de Soccer Arena, waar ik ook trainingen gaf. Op 13-jarige leeftijd stond STVV opnieuw aan onze deur, evenals KRC Genk trouwens. We kozen voor STVV en dat viel reuze mee. Lucas stond meteen zijn mannetje. Jeugdcoördinator Jelle Van Camp vroeg zelfs om hem wat in te tomen, maar hij verteerde de overgang van regionale naar elite enorm goed. Onder trainer Caner Mese bloeide hij dan helemaal open. ”

Hoe anders is het bij STVV Youth dan in jouw tijd?
Nico: ”Met de omkadering die ze nu krijgen, zouden wij toen betere spelers zijn geworden. Kijk eens naar de opwarming van die jonge gasten, de fitnessmogelijkheden, de statische trainingen. Dat bestond in mijn tijd allemaal niet. Opwarmen was gewoon wat heen en weer lopen. Fitness (Nico staat recht en demonstreert), dat was een andere speler boven de knieën vastpakken en kruiwagentje spelen tot aan de andere kant van het terrein om armspieren te kweken. De talenten worden nu beter omkaderd, zodat er meer goede spelers zijn en de concurrentie bijgevolg ook groter wordt. Karakter gaat bepalen wie het maakt op het hoogste niveau. ”

En dat heeft …
Nico: ”… Lucas meer dan ik had. Hij heeft een enorme drive om ervoor te gaan, om op eten en leefgewoonten te letten. Hij blijft met zijn twee voeten op de grond en beseft dat hij er alleen mits hard werken kan komen. Ondanks het feit dat mijn vader indertijd serieus op mijn kap zat, had ik achteraf gezien toch wat meer karakter moeten tonen. Mijn vader is trouwens heel wat milder voor Lucas. Nog steeds kritisch en correct, maar in zijn ogen heeft Lucas nog geen enkele slechte match gespeeld. Als we dan toch aan het vergelijken zijn: ik had wel meer snelheid dan Lucas en technisch was ik ook sterker. ”
Lucas: ”Sneller misschien wel. Technisch beter??? ” (Wat volgt is een spelletje welles-nietes)

Nico, je vertelde nog maar weinig over jouw periode bij STVV?
Nico: ”Ik had de eer om met heel wat STVV-helden te mogen spelen. Daar word ik nog altijd over aangesproken als ik in mijn huidige job als politieagent supporters ontmoet. Wij hadden veel spelers uit de regio in onze ploeg. Erwin Coenen, Peter Voets, Wilfried Sleurs, Eddy Dierickx, Dirk Daelmans, Kurt Morhaye, Stef De Coninck en dan de Denen Rasmussen en Petersen. Fantastische herinneringen. Dan had je ook nog Jean-Marie Abeels. Ne speciale! Harry Cnops, ook een vedette. In doel stond met Roland Velkeneers een klepper. Maar het grootste talent dat erbij liep was Bart Vanmarsenille, met wie ik de jeugdreeksen doorlopen heb. Man, die kon shotten. ”
Lucas: ”Dat hoop ik ook in het geel-blauwe shirt te doen. Na mijn revalidatie wil ik vol voor mijn voetbalcarrière gaan. Coach Fink kent mij en toonde al interesse in mijn profiel. Ik hoop weer snel op mijn beste niveau te raken.”

Tristan Teuchy tekende dit jaar een profcontract bij STVV. Hij traint mee met de A-kern en draafde al op in vriendschappelijke partijen. Daar deed hij het lang niet slecht en dat is ook coach Fink niet ontgaan. Dat geeft vertrouwen en zorgt ervoor dat de linksachter er keihard invliegt op training om te blijven groeien. Van de drie voetbalvaders is Stefan Teuchy misschien wel de grootste pechvogel. De Wellenaar verkaste als 11-jarige van Wellen VV naar de Kanaries. Op zijn 16de werd hij toegevoegd aan de A-kern. Het jaar erna kreeg hij speelkansen, maar de steile opgang werd al vóór zijn 18de dramatisch gestopt door een rugblessure.

Dat moet hard aangekomen zijn, Stefan?
Stefan: ”Mocht een speler nu dezelfde blessure hebben, hij zou opnieuw op niveau kunnen voetballen. In mijn tijd stond de medische wereld nog niet zo ver. Ik kreeg de belofte dat alles goed zou komen, maar dat gebeurde niet. Ik werd gedwongen om op een lager niveau te spelen, o.a. bij Herk Sport, Neeroeteren, Berkenbos en Heppen. Gelukkig was mijn tor-instinct er nog. Ik was elk seizoen goed voor een 25-tal goals. Nu nog kan ik het spelletje niet loslaten. Zo ben ik nog als trainer aan de slag in de provinciale reeksen. Soms durf ik als 48-jarige nog wel eens een trainingspartijtje meedoen. De dag erna draag ik daar dan de gevolgen van natuurlijk (grijnst).”

In die korte tijd bij het eerste elftal speelde je wel in een succesvolle ploeg?
Stefan: ”Toen daverde het op Stayen, als de supporters op de platen klopten. Met Bart Vanmarsenille speelde ik al in de jeugdreeksen. Mannen als Verjans, De Coninck, Voets, Koopmans, Cypers, … maakten hun truitje week na week. Ik woog als 16-jarige amper 67 kg en ik moest op training kopduels aangaan met Mario Krohm, 106 kg droog aan de haak (lacht). Je kan je voorstellen dat ik naar alle kanten vloog, maar geen bal raakte. Trainer Mangelschots genoot daarvan. Hij smeet het leer in de lucht en liet ons duelleren.”

Staat de trainer Stefan Teuchy ook aan de zijlijn als zijn zoon speelt?
Stefan: ”Ik ben in eerste instantie een fiere papa. Ik vraag vooral dat Tristan zich altijd voor 200% inzet, zowel op de wedstrijden als op de trainingen. Als je je voetbalschoenen aantrekt, is er maar één ding dat telt: alles geven!”

”Ik sta altijd alleen als ik naar zijn wedstrijden kijk. Je zal mij niet horen. Later bij ons thuis bespreken we de wedstrijd wel. Ik ben altijd eerlijk. Ik wijs Tristan op zijn fouten. Niet verwijtend, maar zodat hij ervan kan leren. En belangrijk, ik zeg ook wat hij goed deed.”

Tristan: ”Ik luister ook naar wat hij te vertellen heeft en probeer het te integreren in mijn spel. Doordat ik nu bij de A-kern ben, speel ik niet meer wekelijks een wedstrijd. Maar ik plooi me dubbel op training zodat ik klaar ben als er kansen komen. Ik heb nu ook gezien dat het bij STVV echt mogelijk is. Ik ben samen met Mathias Delorge bij de U8 begonnen en ben dus een rasechte Kanarie. Met het vertrouwen dat trainer Fink aan Mathias heeft gegeven, is hij echt op een hoog niveau gaan spelen. Dat vertrouwen krijg ik ook van de trainer. Ik geloof dat ik speelkansen ga krijgen. Is het niet dit seizoen, dan het volgende.”

Zoveel Kanariejaren samen. Wat springt er voor jullie uit?
Stefan: ”Mijn eerste STVV-goal tegen Diest. Daarna stoomden we door om de promotie naar eerste afdeling te bewerkstelligen.”

Tristan: ”Er zijn meerdere uitschieters. Bij de jeugd wonnen we met de U12 het prestigieuze tornooi in het Italiaanse Rimini. Een fantastische teamervaring. Ik ben ook trots op mijn selecties voor de nationale U16 en U18. En tot slot de waardering van STVV voor mijn prestaties met mijn eerste profcontract. Hopelijk komt daar nog een vierde bij, met een selectie voor een officiële match.”